Чарақлаб тур, офтоб!
Эшик очилар-очилмас қизалоқ йўлакка учди:
– Ойижоним келдилар! Ойижон! – кўзлари чарақлаб ўзини онасининг бағрига отди.
Ошхонада шошилиб овқат тайёрлашга уннаган онажонисига гирдикапалак бўлди:
– Бугун боғчага Моҳи келмади… мен Ҳулкар билан ўйнадим. Боғча опам турнанинг тулкиникига меҳмонга боргани ҳақида эртак айтиб берятувдилар… мен ухлаб қолибман. Тулки турнага ялпоқ идишда овқат қўйибди… ойижон, кейин нима бўпти?
– Ҳозир сенга эртак айтиб берадиган ҳолатда эмасман, – деди бутун хаёли қозондаги “жиз-биз”да бўлган аёл.
– Ҳали уйқудан олдин айтиб берасизми?
Мужмал жавоб олган қизалоқ нари кетди. Кейин ухлаш учун ётишганда онасининг пинжига тиқилди:
– Энди айтиб беринг, ҳалиги тулки турнага…
– Чарчадим, – елкасидаги қўлчани бироз ушлаб турди она. – Жуда чарчадим…
Қизча ўтириб олди, тунги чироқнинг хира ёруғида онасининг юзига тикилди:
– Бўпти, ойи… – онасининг кайфияти, ҳолати қизга “юққан”-дек эди.
Эртасига қизалоқ кўча эшиги очилганини эшитгандан кейин йўлакка чопди:
– Ойижо-он!
– Вой, секин, секин, – пойабзалини ечаркан боласига ўгирилди аёл. – Сал нафасимни ростлаб олай, менга ёпишмай тургин!..
Кунлар ўтаверди. “Ишлаб чарчаган”, “Ёш бола билан гаплашиб ўтиришга вақти йўқ” онасини “ўз ҳолига қўйиш”га мажбур эди қизалоқ. Ҳеч ким эътибор ҳам бермади: аслида, яшнаб турган гулнинг барглари кўз ўнгингизда сўлгани каби, қизчанинг юз-кўзлари, навниҳолдек вужудидаги қувонч, жўшқинлик, бахтиёрлик нурлари кун сайин камайиб, сўниб борди.
…Қуёшли жойда ўсган мевали дарахт, кўчатларнинг ҳосили баракали, мағизли, чиройли, тўкис бўлади. Она – фарзанд учун мисоли офтоб, табассуми –
чарақлаган нури, дейдилар. Шу нурни ҳорғинлик, тажанглик, малоллик, эътиборсизлик булутлари тўсиб қўйса… кунлар, ойлар давомида… фарзанд қалбидаги меҳр, иқтидор, ғайрат-шижоат, орзу-интилиш куртаклари истаганимиздек ривожланиб, биз кутган меваларни берармикин?
Муҳтарама УЛУҒОВА
“Мўминалар” журналининг 2020 йил, 4-сонидан